Τι θέλει η αλεπού στο παζάρι;

Αν δεν θέλεις να πατώνεις σε ένα διαγωνισμό, όπως ο P.I.S.A., απλά δε συμμετέχεις, καταγγέλοντάς τον σαν εργαλείο επιβολής της πολιτικής “του οργανωμένου διεθνούς καπιταλισμού”.
Με τον τρόπο αυτόν αποφεύγεις να κοιτάξεις κατάματα, την πραγματικότητα. Είναι μια κάποια λύση. Άλλες χώρες, λαμβάνοντας υπόψη, τις χαμηλές επιδόσεις στους διεθνείς διαγωνισμούς, προχωρούν σε σχετικές μεταρρυθμίσεις στα εκπαιδευτικά τους προγράματα. Για την ΕΛΜΕ Πειραιά, αν οι διαγωνισμοί δεν συμφωνούν με τις εκτιμήσεις μας αλοίμονο στους διαγωνισμούς. Σε σχετική της ανακοίνωση η ΕΛΜΕ Πειραιά γράφει:

“Μέσω αυτών των εξετάσεων επιδιώκει (το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα) να θέσει κατευθύνσεις στις εκπαιδευτικές πολιτικές και να επιβάλει το νέο σχολείο της αγοράς, ένα νέο τύπο σχολείου στραμμένο στην κατάρτιση δεξιοτήτων.” Μια απλή ματιά στον πίνακα αποτελεσμάτων της PISA (εδώ) παρατηρούμε ότι “θύματα” της εκπαιδευτικής πολιτικής του οικονομικού στρατηγείου του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος, είναι χώρες, όπως η Σιγκαπούρη, η Εσθονία, το Βιτενάμ, η Σλοβενία, η Ιρλανδία που οι επιδόσεις τους βρίσκονται πάνω από τη μέση επίδοση (493). Αναφέρω ένα τυχαίο δείγμα χωρών, για να δούμε πόσο ταυτισμένα είναι τα εκπαιδευτικά τους προγράμματα. Σημειωτέον ότι η επίδοση (455) της Ελλάδας στον πίνακα αυτόν είναι αρκετά κάτω από τη μέση (493). Αντί να προβληματιστει η ΕΛΜΕ για την πτωτική τάση των επιδόσεων της χώρας μας από το 2000 και μετά, ισχυρίζεται ότι:
“Αυτοί που αριστεύουν σ’ αυτό το σύστημα προετοιμασίας και εξετάσεων θα βρίσκονταν στις τελευταίες θέσεις, αν το κριτήριο η βαθύτερη καλιέργεια και οι γενικότερες ικανότητες του μαθητή για δημιουργική και κριτική σκέψη, για ενεργητική και κοινωνική επίλυση προβλημάτων”

Υποθέτουμε ότι αν ίσχυαν στο διαγωνισμό τα παραπάνω κριτήρια της ΕΛΜΕ, τότε η Ελλάδα θα είχε μια από τις πρώτες θέσεις! 🙂